En cours de chargement...
Insanlar para için birbirini üzüyor, hatta öldürüyorlar. Senin dünyanda para yok Duman: iyi ki yok! Birbirlerine yalan söylüyorlar, sen nankörsün, diyorlar. Kendilerini görmezmis gibi, bir de kalkmislar kedilere nankör diyorlar. Çok küçükken ailem ve çevremdeki büyükler bana yalan söylememem konusunda sikça uyarilarda bulunurlardi. "Yukarida Allah var, yalan söylersen seni tas eder" derlerdi. Çok korkardim.
Peki o Allah; bu kadar yalan söyleyen insanlari niye tasa çevirmiyor Duman? Insanlarin söyledikleri ile yaptiklari neden bir olmuyor?Merhamet ve vicdan, insanlar büyüdükçe küçülüp yok mu oluyor?***Konuyu degistirmek istedigini anlamistim. O yüzden sustum. Tanimaya çalisiyordum. Aslinda tanimaktan daha çok, ruh halini çözmeye çalisiyordum. Bir anda duruyor ve sanki dünyada bir tek o varmis gibi kendi içine çekiliyor, bir müddet sonra da sanki tüm dünyayla konusuyormus gibi coskuyla anlatiyordu.
Tebessümle anlatirken, gözleri dolarak bitiriyordu. Bir sözün içerisinde tüm duygulari yasiyordu ve bunu yasamak için çok sevmek gerekiyordu.***Insanlara temas etmemek ve bulasmamak için okumadim ben. Adimin önüne bir unvan eklemek degersiz geliyordu. Bu ülkede unvan, parayla satin alinabilecek kadar ucuzdu. Zeki ve hassas bir insanim. Sorun belki de hem zeki hem de hassas olmakti. Zeki insan hassas olamiyordu.
Hassas olan insanda zeki olamiyordu. Hassas olmak, duygusal tepkimelere neden oluyordu. Isin içine duygusallik ve acima hissi girince, zekâ buhar gibi uçup gidiyordu. Aptal olmayi seçtim. Kimse bana bulasmiyor ve dikkate almiyor, böylece insanlarin gözünde degersiz oluyorum ve beni görmezden geliyorlar.
