DE VLOEK VAN HET DROOGLAND

DE VLOEK VAN HET DROOGLAND - HORRORVERHAAL IN HET NEDERLANDS - BREDEVOORT VAN DEN BERGHet droge, uitgestrekte landschap van de Karoo verbergt duistere geheimen die langzaam aan het daglicht komen. Johan en Lena leiden een rustig leven op hun eens vruchtbare boerderij, totdat een onverwachte, rode regendruppel hun wereld voorgoed verandert. Wat eerst een stille, dorre omgeving leek, wordt al snel een toneel van angstaanjagende en onverklaarbare gebeurtenissen: mysterieuze handafdrukken verschijnen op ramen, kinderen verdwijnen spoorloos, en de dorre aarde lijkt een hongerige kracht te verbergen die niemand kan stillen.
In "DE VLOEK VAN HET DROOGLAND" ontvouwt zich een beklemmend verhaal vol psychologische spanning, duistere symboliek en horror die je tot de laatste pagina vasthoudt. Schuld, wraak en vergelding lopen als een onzichtbare draad door het verhaal en brengen de geheimen van het verleden samen met de dreiging van het heden. Durf jij de angst onder ogen te zien en te ontdekken wie uiteindelijk zal moeten betalen voor menselijke fouten?Dit korte, meeslepende horrorverhaal is perfect voor liefhebbers van intense thrillers, psychologische horror en bovennatuurlijke mysteries, en biedt een onvergetelijke leeservaring die je hart sneller doet kloppen en je gedachten lang bezighoudt."Johan Steenkamp knielt in het stof, zijn vingers geklemd om een steen als een gebed.
De grond onder hem is gebarsten lippen die niets meer kunnen bidden. Zeven jaar. Zeven verdomde jaren zonder een druppel regen. Zijn handen beven terwijl hij over de droge aarde wrijft, alsof hij nog steeds kan voelen hoe hier ooit de maïs werd geoogst. Nu alleen nog stof en hoop die wegwaait met elke windvlaag. Lena staat achter hem, haar schaduw valt over de barsten in de grond. Haar armen zijn gekruist over haar maag, haar lippen droog en gebarsten."Dit is niet goed, " zegt ze.
Haar stem kraakt als de takken van de doornboom die nog niet dood is. Johan kijkt op. De lucht is wit van de hitte, maar daar, boven de horizon, hangt een enkele zwarte wolk. Klein. Donker. Als een vlieg die rond een koei cirkelt."Lena, " mompelt hij, zijn stem ruw. "Kijk."Ze volgt zijn blik, haar ogen vernauwen zich. "Het betekent niets. We hebben het vaker gezien."Maar de wolk beweegt niet. Hij blijft hangen, zwaar van iets wat geen regen is.
Dan breekt hij open. De eerste druppel treft Johan op het voorhoofd. Warm. Vreemd. Hij veeg hem af, kijkt naar zijn vingers. Rood."