Dagbreek van Diewe

DAGBREEK VAN DIEWE - GRUWELVERHAAL IN AFRIKAANS - HORROR STORY IN AFRIKAANS - BREDEVOORT VAN DEN BERGIn die somber hart van die Hoëveld, waar die lug nie na stof ruik nie maar na verrottende drome, staan Willem Strydom alleen. Hy is 'n Tekenleser, 'n meester in die kuns van slotopeising, maar sy ware gawe lê daarin om die grense tussen die tasbare en die ontsagwekkende te deurprik. Wanneer 'n onheilspellende oproep hom uit sy selfopgelegde ballingskap roep, word hy gedwing om aan te sluit by 'n gebrekkige span vir 'n finale, onmoontlike roof: die Aurora-kluis.
Hierdie is nie 'n gewone kluis nie, maar 'n lewende, psigiese en intelligente entiteit wat nie net kostelike data bewaar nie, maar ook die diepste herinneringe en menslike drome. Die spanning styg onverbiddelik namate hulle binne die kloppende, organiese argitektuur van die kluis indring, agtervolg deur 'n immunostelsel wat sowel liggaam as gees kan vernietig. Verraad loer in die skaduwees, en die groep se eie innerlike demons dreig om alles te ontwrig.
Hierdie psigiese thriller, geskryf in die tradisie van donker spanning en metafisiese fiksie, neem die leser op 'n onvergeetlike reis deur die grensland tussen tegnologie en bewussyn, waar die koste van waarheid jou eie identiteit kan wees. Is daar 'n ontsnapping uit die kring van skuld en herinnering? Dit is 'n onmisbare leeservaring vir liefhebbers van literêre spanning en filosofiese diepgang. "Die lug het nie 'n geur nie.
Dit het 'n tekstuur: fyn stof en die sweet van verrottende drome. Dit was die asem van die Hoëveld, en Willem Strydom het dit soos 'n tering in sy longe gedra. Hy het op die stoep van sy vervalle plot gestaan, sy hande-'n grafmaker se hande, 'n ontleder se hande-om die ysterleuning geklem. Die metaal was warm, maar die hitte het nie van die son gekom nie. Dit het van binne die staal gesyp, 'n trae, onnatuurlike koors. Voor hom het die berge gelê, nie soos 'n kneusplek nie, maar soos 'n reuse-lyk onder 'n paars kombers.
Die wolk wat daaroor opgetrek het, was nie swanger van reën nie. Dit was swanger van stilte. 'n Dik, vogtige stilte wat klank verslind. Binne die huis was die stilte erger. Dit was nie die afwesigheid van geluid nie. Dit was die aanwesigheid van iets wat lankal moes dood wees, maar steeds asemhaal. Dit was die gevoel van iemand agter jou skouer, al weet jy die kamer is leeg."