En cours de chargement...
Bu çalismayi yürütürken "Hayatin anlami nedir?" sorusunu kendime de sormadan yapamadim. Baskalarinin hayat anlamini arastirirken insan kendini bunun disinda tutamiyor. Ve soru karsinizda öyle insafsiz ve sert duruyor ki: "Ya sen!" diyor; "Senin hayatinin anlami nedir?" Ne diyecegimi bilemedim önce. Kendimi birdenbire çocuklugumu düsünürken buldum: Bir ceviz agacinin altinda aglayan çocuklugumu... Bir ses beni çagiriyordu: "Hadi gel, uçurtma uçurmaya gidelim!" Her seyi unutmustum.
Hayatin anlami oynamakti. Arnavut kaldirimli yokus bir yolda islak yanaklarimla kosuyordum. Gökyüzü, rüzgâr ve daglardaki bütün çiçekler beni çagiriyordu. Artik mutluydum. Bütün çocuklugum boyunca hayatimin bir tek anlami vardi saniyorum: Sevmek ve yardim etmek. Yillar geçti ve hala bu gerçek degismedi. Degisen tek sey, çocuklugumda tanidigim dünyanin artik çok degismis oldugu. Sevginin çaglayan irmagina, öyle çok yabanci su karisti ki...
Durmadan bulutlanan bir vadide, bir sürü kirli su ortasinda, sevginin o tanidik, berrak irmagini görebilene ask olsun. Bütün suçumuz belki de fazlaca büyümüs olmak. Büyüdükçe çocuklugumuzdan uzaklasiyor, kendimize ve çevremize yabancilasiyoruz. Ne kadar büyürsek içimizdeki çocuk da o kadar azaliyor. Ne yapip edip unutuyoruz sonunda çocuklugun bize ögrettiklerini. Para kazanmak ve insanlara hükmetmek giderek en önemli amacimiz haline geliyor.
Bütün sayginligimizi, degerimizi ve basarimizi kazandigimiz paranin çoklugunda görüyoruz. Sonuçta dayanisma yok oluyor, sevgi kirleniyor.
