L'òme que plantava d'arbres - Occitan languedocien

"Lo pastre, que fumava pas, anèt cercar un sacon e vogèt sus la taula un molon d'aglans. Se metèt a los espelucar, un puèi l'autre, menimosament, e a destriar los bons dels marrits. Tiravi sus la pipa. Me propausèri per l'ajudar. Me diguèt qu'aquòs èra son afar. Aquò rai : vist cossi i perme java, i tornèri pas. Aqui tota nostra parlicada." A l'occasion d'una longa escorreguda a pè dins un airal desèrt e enermassit de Provença Nauta, l'autor encontra un pastre solitari que plantava d'arbres, d'arbres a milierats.
Brave e pacific, sus de tèrras que son pas quitament seus, fèrm dins son prètzfach, las doas guèrras mondialas e Io vielhum Io fan pas ni dobtar ni abandonar. Aital, annada après annada, tot una terra e tot un paìs tòrnan a la vida.