Alien bruut. Vaxxliaanse Verbondenen, #4

De alien-krijger kocht mij. Maar hij wil geen slaaf. Hij wil mij als zijn partner. De brute littekens op Fynds gezicht zijn niets vergeleken met de wonden die in zijn hart hebben genesteld. Na de bittere, publieke afwijzing door zijn beoogde partner lang geleden, twijfelt hij eraan dat een vrouw ooit voor hem zal willen kiezen... dus koopt hij een kleine menselijke vrouw genaamd Lucy op een slavenmarkt.
Zij zal hem een paar kinderen baren en hij zal voor haar zorgen, maar hij verwacht niet dat ze ook maar enige genegenheid voor hem zal voelen. Hoe zou ze? Hij is een monster. Hij wenst dat ze niet zo lief en mooi was. Hij wenst ook dat zijn hart zich niet vulde met warmte in haar aanwezigheid. Waarschijnlijk zal ze zijn gevoelens nooit beantwoorden, maar hij kan haar niet laten gaan. Nooit. Een Vaxxliaanse krijger paart voor het leven. Het leven is niet gemakkelijk geweest voor Lucy.
Ze bidt dat haar volgende meester aardig zal zijn, en ze is doodsbang wanneer de nieuwe alien die haar koopt eruitziet als een boze stier met gloeiende groene ogen. Nadat ze een ontsnappingspoging doet, is ze er zeker van dat hij haar streng zal straffen. Haar oude meester zou dat hebben gedaan. Maar de alien-krijger genaamd Fynd kust haar in plaats daarvan - een schokkend tedere kus die haar van binnen tintelend maakt - en ze begint zich af te vragen of er misschien meer schuilt achter de onuitsprekelijke alien-krijger dan ze had gedacht.
Er schuilt zachtheid onder zijn geharde uiterlijk, maar zijn verdediging afbreken zal niet makkelijk zijn. Wat alien-krijgers betreft, is hij zo koppig en trots als maar kan. Kunnen zij beiden genezing vinden in elkaars armen, of zal een nieuwe bedreiging hen voorgoed uit elkaar rukken?